Niedawny artykuł opublikowany przez New York Times ujawnia, że izraelskie wojsko dopuściło się bezprecedensowej ilości „szkód ubocznych”. Mimo to, pomija kluczowe statystyki, które wcześniej zostały ujawnione, aby złagodzić te rewelacje.
W artykule z 26 grudnia stwierdzono, że Izrael wydał rozkaz zezwalający na zabicie do 20 cywilów za każdy niski cel Hamasu. „Rozkaz ten, który nie był wcześniej zgłaszany, nie miał precedensu w historii izraelskiego wojska” – czytamy w artykule.
Jednak już na początku kwietnia 2024 roku izraelskie media, takie jak +972 Magazine, opublikowały tę informację oraz znacznie bardziej szokujące dane dotyczące tego, co uznawano za „akceptowalne” szkody uboczne. Artykuł +972 ujawnił m.in., że atak powietrzny na dowódcę batalionu Hamasu Wisama Farhata został zatwierdzony z możliwością zabicia 100 cywilów. Jeszcze bardziej szokujący był przypadek Aymana nofala z Centralnej Brygady Gazy; według źródeł armia zezwoliła na zabicie około 300 cywilów.
New York Times wspomniał o raporcie +972 jedynie przelotnie i zaznaczył, że izraelska armia zaprzeczyła tym informacjom. Jednak prace śledcze +972 w tej sprawie rozpoczęły się znacznie wcześniej; już w listopadzie 2023 roku opublikowano materiał wskazujący na wzrost liczby dozwolonych ofiar cywilnych jako szkód ubocznych podczas ataków na wysokich rangą urzędników.
Mimo iż podkreśla się brak precedensu dla tak wysokiej liczby ofiar cywilnych w historii IDF (Izraelskich Sił Obronnych), armia od lat świadomie klasyfikuje cywili jako straty uboczne. Wystarczy spojrzeć na jakikolwiek raport ONZ dotyczący wcześniejszych działań militarnych Izraela.
Takie horrendalne „szkody uboczne” stały się normą nie tylko w Gazie; miały również miejsce w Libanie. Podczas zamachu na sekretarza generalnego hezbollahu Seyyeda Hassana Nasrallaha Izrael oszacował całkowitą liczbę ofiar śmiertelnych na około 300 osób wskutek zniszczenia wielu budynków mieszkalnych w Beirucie.
Artykuł New York Times nie wnosi nic nowego; jedynie potwierdza to, co już zostało zgłoszone i czyni to poprzez pomijanie kluczowych faktów oraz powtarzanie starych stereotypów. Na przykład powtarza powszechne oskarżenie o tym, że Hamas celowo ukrywa się pośród ludności cywilnej jako żywe tarcze – punkt ten był jednak wielokrotnie kwestionowany.
Nie można jednak zaprzeczyć temu, że Izrael wykorzystuje Palestyńczyków jako żywe tarcze; dokumentacja tego procederu jest obszerna i stanowi akceptowaną część doktryny militarnej Izraela.
Od listopada 2023 roku Israel zaczął ograniczać amunicję oraz zaostrzać zasady angażowania siły – zmniejszając liczbę zagrożonych cywili podczas atakowania niskiej rangi bojowników Hamasu. Pytaniem pozostaje skąd pochodzi ta informacja? Według samego artykułu źródłem są wyłącznie izraelscy żołnierze i urzędnicy.
Jedynym przedstawionym dowodem są słowa przedstawicieli Izraela. Nie przeprowadzono żadnej analizy ani nie podano przykładów potwierdzających twierdzenie o średnio dziesięciu zabitych cywilach przy każdym ataku wymierzonym przeciwko niskiej rangi bojownikom Hamasu – ponieważ nawet Izrael nie może przedstawić takich danych publicznie ani nazw tysięcy rzekomych „bojowników Hamasu”,których celem były ich operacje wojskowe.
Jeśli weźmiemy pod uwagę oficjalne dane dotyczące liczby rzekomo zabitych bojowników Hamasu przez Izraelczyków – rosną one tak szybko - iż nie odpowiadają one danym dotyczącym liczby ofiar zaakceptowanych przez ONZ. Oficjalna liczba ofiar śmiertelnych w Gazie wynosi niemalże 46 tysięcy osób przy dziesięciu tysiącach zaginionych i przypuszczalnie martwych; jedynym sposobem sensownego uzasadnienia tych danych jest przyjęcie znacznie wyższej liczby ofiar śmiertelnych niż ta oficjalna – co rodzi kolejne problemy dla new York Times: musieliby zmierzyć się z faktem eskalacji przemocy od listopada 2023 roku.
Dodatkowo artykuł +972 z dnia trzeciego kwietnia dostarcza głębszego spojrzenia na systemy sztucznej inteligencji wykorzystywane przez armię izraelską oraz zwraca uwagę на ich dużą niedokładność przy generowaniu celów do ataku.Śledztwo wykazało również ,że gdy system Lavender wybiera cele związane z niższymi rangami członkami Hamas-u , armia używała swoich bardziej śmiercionośnych bomb niewodowanych , ponieważ „Nie chcemy marnować drogich bomb на mało istotne cele”.
Ponadto zauważono ,że chociaż człowiek musi zweryfikować cele wybierane przez AI przed wydaniem rozkazu uderzenia ,to sprowadzało się to do upewnienia się ,że celem jest mężczyzna – spędzając średnio około dwudziestu sekund przed oddaniem strzału .
W artykule New York Times brakuje jakiejkolwiek wzmianki o masakrze ludności cywilnej tam gdzie brak było cel militarnych ; brakuje odniesień do masowych tortur czy demolowania domostw dla czystej próżności żołnierzy . Wszystko przedstawiane jest jako działania militarne które posunęły się trochę za daleko po październikowym ataku kierowanym przez Hamasa .
